.jpg?s3=1)
გაოგნებული დავრჩი ხმას ვერ ვიღებდი.უცებ მოვეგე გონს ჟკეტი მოვიცვი და კაფისაკენ წავედი.თან ფეხები უკან მრჩებოდა,რატომღაც არ მინდოდა წასვლა, გული ისე მიცემდა ეომ ლამის ამომხტარიყო, გზა ისე გაიწელა მეგონა რომ მთელი საუკუნე მოვუნდეოდი იქ მისვლას. აი შევუხვიე იმ კუთხეში, ჩემ მაგიდასთნ მართლა ვიღაც იჭდა, ნელა მივუახოვდი და მხარზე ფრთხილად შევახე ხელი.ნელა მოიხედა და ღიმილით ამომხედა. ფეხზე წამოდგა და გულში ჩმიკრა.
-როგორ მომენატრე,
-აქ რას აკეთებ?-თავი დავიძვრინე მისი მკლავებიდან და მაგიდას მივუჯექი
-მომენატრე ლიზიკო და ჩამოვედი, უშენოდ უკვე ევღარ ვძლებდი, სულ შენზე ვფიქრობდი და ისე ჩამოვედი ამ ფიქრებში მეც ვერ მივხვდი, მხოლოდ აქ გამოვფხიზლდი და მივხვდი რომ შენთან ვიყავი.
-გაგიჟდი-დავასკვენუ უცებ და ოფიციანტს დავუძახე- როგორც ყოველთვის კაპუჩინო ბეილისით და შჰოკოლადის კექსი-ოფიციანტი გაბრნდა და შეკვეთა მალევე მოიტანა
-სულ არ მოგენატრე?-საცოდავად შემომხედა
-კი მომენატრე- ჰაერზე ვისროლე აშკარად ეს სიტყვები
-აი ბაჯო ჩამოგიყვანე-მაგიდაზე დასვა გნომიკი
-ლაშ-ცრემლები მომაწვა როცა მივხვდი რომ ბაჯო უფრო მომენატრა ვიდრე ლაშა
-კაი არ იტირო ლიზ, აქ შენი ცრემლების საყურებლად არ ჩამოვსულვარ შენი ღიმილი რომ მომენატრა მაგიტო ჩამოვედი
-რა ხდება თბილისში? მომიყევი რა
-ყველას ენატრები და გელოდებიან როდის ჩამოხვალ თითებზე ვითვლით დღეებს,
-ნუციკო როგორ არის?
-კარგად არის, დედაშენთანაც ავდივარ ხოლმე, სულ მარტოა ხოლმე, მოწყენილი, გელოდება, ყველას ძაან გვენატრები, შენ თავს ვფიცავარ ლიზიკო უშენოდ აღარაფერი მინდა აღარაფერი მახარებს, ჩემ იქ ყოფნას აზრი აღარ ქონდა ლიზი უშენოდ, საგანივით ვიდევი ერთ ადგილას, ძალიან მიჭირს უშენობა ყველა და ყველაფერი შენ თავს მახსენებს და აი აქ-გულზე მიიდო ხელი ლაშამ- ისეთ სიცარიელეს და ტკივილს ვგრძნობ ხოლმე რომ სული მეკუმშება- ცოტაც და ცრემლები წამოუვიდოდა
-ლაშ- თანაგრძნობით შევხედე ლაშას- ხომ იცი რომ მე აქ ყოფნა მჭირდება უნდა ვისწავლო ეს არის ჩემი ოცნება
-მე რა ვუყო ჩემ ოცნებას ლიზი? რა ვქნა მარტო ის მითხარი, მითხარი და თუ გინდა გავქრები შენი ცხოვრებიდან
-ლაშა დრო მჭირდება, ეხლა მაგისთვის არ მცალია, გთხოვ დრო მომეცი და გპირდები ყველაფერი კარგად იქნება
-მე კი მეგონა ჩემ სიყვარულისკენ მომავალ გზაზე ერთ პატარა იმედს მაიც ვნახავდი რომ მოვჭიდებოდი, ეხლა კი როგორც ყინული ისეთი სრიალაა ეს გზა და ერთ ადგილას ვბუქსაობ ვერც ფეხზე ვდგები გამართულად რმ გვერძე მაინც გავიწიო და სხვას დავუთმო გზა ვისაც შეუძლია ამ გზაზე სიარული, შენი სიყვარულის გზაზე ლიზკო.-თქვა ლაშამ ფული მაგიდაზე დაყარა ადგა და წავიდა.
ცოტახანი კიდე გავჩერდი კაფეში შემდეგ ავდექი და სასწავლებელში დავრუნდი.ერთი კვირა გაჩერდა ლაშა ინგლისში და მერე ისევ საქართველოში დაბრუნდა ამ ერთი კვირის განმავლობაში ლაშ არ მაწუხებდა მხოლოდ მის მზერას ვგრძნობდი ხოლმე რომ დავდიოდი, ვგრძნობდი რომ ვიღაც დამყვებოდა გამუდმებით მაგრამ მე არ ვიმჩნევდი.მხოლოდ წასვლის წინა დღეს ვნახე.
კაფეში ვიჯექი უკვე საღამო იყო და როგორც ყოველთვის ჩემ ფიქრებს ვხატავდი ფურცელზე. ისე ვიყავი ხატვაში თავით გადაშვეული რომ ვერც კი შევამჩნიე როგორ დაჯდა ლაშა მაგიდასთან.
-ხვალე მივდივარ- ძლივს ამოილუღლუღა ლაშამ
მე ნელა დავუშვი სახატავი მაგიდაზე და ლაშას შევხედე.
-როდის მოხვედი? ვერ გავიგე- გავუღიმე ლაშას
-ხო მთელი გრძნობით ხატავდი და არ მინდოდა ხელის შეშლა მაგრამ ხვალე მივდივარ და ვინ იცის კიდე როდის მეღირსება შენი ნახვა ან კი მეღირსება რო?
-ეგრე რატო ამბობ ლაშ? რომელზე მიფრინავ?
-შუადღეზე, 3საათზე
-მაშინ ხვალ პირვეზე ისევ აქ შევხვდებით- ვუთხარი და წამოვედი ისე რომ პასუხს არ დაველოდე ან რათ უნდოდა პასუხს დალოდება ისედაც ვიცოდი რომ მოვიდოდა,
დილას ადრე ავდექი და გავემზადე, არ მინდოდა დამეგვიანა ლაშას გაცილება, პირველი საათისთვის უკვე კაფეში ვიჯექი და ლაშს ველოდებოდი.უკვე ორის ნახევარი იყო ლაშა არ ჩანდა. ორიც გახდა კიდე არ მოვიდა ლაშა, სამი დაიწყო, ლაშა ისევ არ ჩანდა.
ოთხი თვე ძლივს გავძელი სახლიდან შორს, ურო სწორედ ლუკასგან შორს, რაც დრო გადიოდა მიტ უფრო მენატრებოდა და მით უფრო მიყვარდებოდა ძაან გამიჭირდა სცავლასაც გულს ვეღარ ვუდებდი, სულ დაბნეული დავდიოდი თითქმის აღარავის ვეკონტაქტებოდი.
-ლიზა-თავი შემოყო ჩემ ოთახში ლუსიმ
-ლუს ოღონდ ეხლა არა რა გთხოოოვ-თავი ძლივს ავწიე ბალიშიდან
-ო, დარლინგ შენ რა ტირი?-ჩამომიჯდა საწოლზე ლუსი
-ლუს ვერ მოიყვან ხასიათზე სამი დღეა ასეა, ლექციებზეც არ შემოდის ხომ იცი- აბაზანიდან გამოვიდა ჯენი
-ეგრე არ შეიძლება ლიზა, -ცადა ფეხზე წამოვეყენებინე- ჯენი მოდი მომეხმარე
-არაფერი გამოვა ლუსი დაანებე თვი- ხელი ჩიქნია ჯენიმ
-ლუუს არაფერი მინდა გთხოოოვ შემეშვი- ავქვითინდი და ბალიშში ჩავრგე თვი
-რამე უნდა ვუშველოთ-გადაწყვიტა ლუსიმ
-არაფერი გაომოვა კაფეშიც კი აღარ დადის უკვე ერთი კვირაა, აღარც ხათავს ან თუ ხატავს წვავს- ჩურჩულობდნენ კარებთან ჯენი და ლუსი
-ჩემი საბრალო-აღმოხდა ლუსის- მარკს და თიმ ვეტყვი იქნებ მათ შეძლონ დახმარება.
-არა ლუს შევეშვათ თვითონ გამოვა, სიყვარული ტანჯავს და არამგონია ჩვენ დავეხმაროთ რამით,
-საღმოს როგორც გინდა ისე ააყენე და გამოიყვანე დარბაზში შეკრება გვაქვს მთელ სკოლას- თქვა ჩემ გასაგონადაც და ოთახიდან გავიდა
ჯენის ფუსფუსმა გამაღვიძა თავი ძლივს ავწიე წინა ღამის ნამტირალევი თვალები სულ ჩაწითლებული მქონდა და ძლივს ვახელდი, ჯენიმ ერთი შეომხედა და თავისი საქმე გააგრძელა, ფეხზე ავდექი ხალათი შემოვიცვი და აბაზანაში გავედი. ხელპირი დავიბანე, მოვწესრიგდი და ოთახში დავბრუნდი ჯენი ოთახში აღარ დამხვდა,სარკეზე ჩემი არეული ნივთები რომ დავინახე მაშინ მივხვდი რომ ჯენი ჩემ ნივთებში იქექებოდა.
-გაიღვიძე ძილისგუდა?-თავი შემოყო დანიმ
-ჯენი სად არის ხომ არ იცი?
-არა,აი ეს მოგიტანე, მისის ჰარისმა გამომატანა- კონვერტი მომცა დანიმ და ოთახიდან გავიდა
ოხ როგორი გაბრაზებული ვიყავი ჯენიზე ერჩივნა არ დაბრუნებულიყო, როგორ გაბედა ჩემ ნივთებში ქექვა, ყველაფერი ადგილზე იყო არაფერი აკლდა, კონვერტს დავხედე არაფერი ეწერა საწოლზე მივაგდე, ჩანთა ავიღე ჩემი სახატავები და ჩემ საყვარელ კაფეში წავედი.
-დიდი ხანია არ გამოჩენილხართ-გამიღიმა მიმტანმა
-ოჰ, ჯონ რომ იცოდე როგორ დავიღალე- ცრემლები მომაწვა
-დარლინგ არ გინდათ ნუ იტირებთ თქვენი ცრემლების ღირსი არ არის, როგორც ყოველთვის? თუ სხვა რამეს ინებებთ?
-ისევ ის ჯონ და კიდე რამე მაგარი დასალევი
-ეხლავე ლიზა-გამიღიმა და შეკვეთის მოსატანად წავიდა მე კი ჩემი სახატავები მოვიმარჯვე და ისევ ლუკსა ხატვას შევუდექი.
შვიდი ხდებოდა სკოლაში რომ დავბრუნდი.ოთახში არავინ დამხვდა, კონვერტი ისევ ისე ეგდო საწოლზე, სარკე დალაგებული დამხვდა და მასზე თეთრი კონვერტი რომელზეც ლიზასეწერა. ხელში ავიღე შევატრიალე და ისევ დავდე, ჯერ მისის ჰარისის კონვერტი გავხსენი და შიგთავსი გადმოვყარე საწოლზე. ფუნჯები იყო და რამოდენიმე ზეთის საღებავი.იქვე პატარა წერილი. "ვაფასებ თქვენ შემოქმედებას როგორც ხელოვანი, ჯობს ფერებში ხატოთ და ფუნჯით იმუშავოთ. სიყვარულით მისის ჰარისი." მისის ჰარისის ძალიან საყვარელი ქალი იო, ძაან კეთილი და მოსიყვარულე, მისი თვალებიდან სულ სითბო იღვრებოდა, განსაკუთრებულად მიყვარდა მისი ლექციები.მისის ჰარისი საჩუქრების თვალიერებაში ვიყავი ჯეინი რომ შემოვიდა ოთახში.
-მოხვედი?-გამიღიმა ჯენიმ
-ოხ ჯენი ისეთი გაბრაზებული ვარ შენზე- შევბღვირე ჯენის
-რატო ლიზა?
-კიდე მეკითხები?დილას ჩემ ნივთებში რატომ იქექებოდი?
-შენ რა არ ნახე?-სარკესთან მივიდა ჯენი კონვერტი აიღო და მომაწოდა- შენი პასპორტი მჭირდებოდა და იმას ვეძებდი, შენი ასე ყურება უკვე აღარ შეგვიძლია მე და ლუსის და ბილეთი აგიღეთ, ერთი კვირით გაგანთავისუფლეს დირექციიდან და შეგიძლია წახვიდე და შენ სიყვარულს ჩაეხუტო, გულში ჩაიკრა და უთხრა რომ ძალიან გიყვარს
კონვერტი გამოვართვი გავხსენი დაცრემლები წამომივიდა, ფეხზე წამოვდექი და ჯენს ჩავეხუტე.
-ჯენი,-ავსლუკუნდი
-არა ლიზა ნუ ტირი, ნუ ტირი საყვარელო, ხვალე მიფრინავ 6 საათზე
-ხვალე?ვერ მოვასწრებ მომზადებას
-რა მომზადება გინდა? ერთი კირით მიდიხარ მეტით კი არა, მოდი რაც დაგჭირდება მარტო ისინი ჩავალაგოთ, ხვალე დილას კი გავალთ მეგობრებისთვის და ნატესავებისთვის საჩუქრებს იყიდი და წახვალ, ერთ კვირაში რომ დაბრუნდები იცოდე მხიარული და მომღიმარი უნდა იყო ლიზა
-მადლობა ჯენი-კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე და ბარგის ჩალაგება დავიწყე.
-როგორ მომენატრე,
-აქ რას აკეთებ?-თავი დავიძვრინე მისი მკლავებიდან და მაგიდას მივუჯექი
-მომენატრე ლიზიკო და ჩამოვედი, უშენოდ უკვე ევღარ ვძლებდი, სულ შენზე ვფიქრობდი და ისე ჩამოვედი ამ ფიქრებში მეც ვერ მივხვდი, მხოლოდ აქ გამოვფხიზლდი და მივხვდი რომ შენთან ვიყავი.
-გაგიჟდი-დავასკვენუ უცებ და ოფიციანტს დავუძახე- როგორც ყოველთვის კაპუჩინო ბეილისით და შჰოკოლადის კექსი-ოფიციანტი გაბრნდა და შეკვეთა მალევე მოიტანა
-სულ არ მოგენატრე?-საცოდავად შემომხედა
-კი მომენატრე- ჰაერზე ვისროლე აშკარად ეს სიტყვები
-აი ბაჯო ჩამოგიყვანე-მაგიდაზე დასვა გნომიკი
-ლაშ-ცრემლები მომაწვა როცა მივხვდი რომ ბაჯო უფრო მომენატრა ვიდრე ლაშა
-კაი არ იტირო ლიზ, აქ შენი ცრემლების საყურებლად არ ჩამოვსულვარ შენი ღიმილი რომ მომენატრა მაგიტო ჩამოვედი
-რა ხდება თბილისში? მომიყევი რა
-ყველას ენატრები და გელოდებიან როდის ჩამოხვალ თითებზე ვითვლით დღეებს,
-ნუციკო როგორ არის?
-კარგად არის, დედაშენთანაც ავდივარ ხოლმე, სულ მარტოა ხოლმე, მოწყენილი, გელოდება, ყველას ძაან გვენატრები, შენ თავს ვფიცავარ ლიზიკო უშენოდ აღარაფერი მინდა აღარაფერი მახარებს, ჩემ იქ ყოფნას აზრი აღარ ქონდა ლიზი უშენოდ, საგანივით ვიდევი ერთ ადგილას, ძალიან მიჭირს უშენობა ყველა და ყველაფერი შენ თავს მახსენებს და აი აქ-გულზე მიიდო ხელი ლაშამ- ისეთ სიცარიელეს და ტკივილს ვგრძნობ ხოლმე რომ სული მეკუმშება- ცოტაც და ცრემლები წამოუვიდოდა
-ლაშ- თანაგრძნობით შევხედე ლაშას- ხომ იცი რომ მე აქ ყოფნა მჭირდება უნდა ვისწავლო ეს არის ჩემი ოცნება
-მე რა ვუყო ჩემ ოცნებას ლიზი? რა ვქნა მარტო ის მითხარი, მითხარი და თუ გინდა გავქრები შენი ცხოვრებიდან
-ლაშა დრო მჭირდება, ეხლა მაგისთვის არ მცალია, გთხოვ დრო მომეცი და გპირდები ყველაფერი კარგად იქნება
-მე კი მეგონა ჩემ სიყვარულისკენ მომავალ გზაზე ერთ პატარა იმედს მაიც ვნახავდი რომ მოვჭიდებოდი, ეხლა კი როგორც ყინული ისეთი სრიალაა ეს გზა და ერთ ადგილას ვბუქსაობ ვერც ფეხზე ვდგები გამართულად რმ გვერძე მაინც გავიწიო და სხვას დავუთმო გზა ვისაც შეუძლია ამ გზაზე სიარული, შენი სიყვარულის გზაზე ლიზკო.-თქვა ლაშამ ფული მაგიდაზე დაყარა ადგა და წავიდა.
ცოტახანი კიდე გავჩერდი კაფეში შემდეგ ავდექი და სასწავლებელში დავრუნდი.ერთი კვირა გაჩერდა ლაშა ინგლისში და მერე ისევ საქართველოში დაბრუნდა ამ ერთი კვირის განმავლობაში ლაშ არ მაწუხებდა მხოლოდ მის მზერას ვგრძნობდი ხოლმე რომ დავდიოდი, ვგრძნობდი რომ ვიღაც დამყვებოდა გამუდმებით მაგრამ მე არ ვიმჩნევდი.მხოლოდ წასვლის წინა დღეს ვნახე.
კაფეში ვიჯექი უკვე საღამო იყო და როგორც ყოველთვის ჩემ ფიქრებს ვხატავდი ფურცელზე. ისე ვიყავი ხატვაში თავით გადაშვეული რომ ვერც კი შევამჩნიე როგორ დაჯდა ლაშა მაგიდასთან.
-ხვალე მივდივარ- ძლივს ამოილუღლუღა ლაშამ
მე ნელა დავუშვი სახატავი მაგიდაზე და ლაშას შევხედე.
-როდის მოხვედი? ვერ გავიგე- გავუღიმე ლაშას
-ხო მთელი გრძნობით ხატავდი და არ მინდოდა ხელის შეშლა მაგრამ ხვალე მივდივარ და ვინ იცის კიდე როდის მეღირსება შენი ნახვა ან კი მეღირსება რო?
-ეგრე რატო ამბობ ლაშ? რომელზე მიფრინავ?
-შუადღეზე, 3საათზე
-მაშინ ხვალ პირვეზე ისევ აქ შევხვდებით- ვუთხარი და წამოვედი ისე რომ პასუხს არ დაველოდე ან რათ უნდოდა პასუხს დალოდება ისედაც ვიცოდი რომ მოვიდოდა,
დილას ადრე ავდექი და გავემზადე, არ მინდოდა დამეგვიანა ლაშას გაცილება, პირველი საათისთვის უკვე კაფეში ვიჯექი და ლაშს ველოდებოდი.უკვე ორის ნახევარი იყო ლაშა არ ჩანდა. ორიც გახდა კიდე არ მოვიდა ლაშა, სამი დაიწყო, ლაშა ისევ არ ჩანდა.
ოთხი თვე ძლივს გავძელი სახლიდან შორს, ურო სწორედ ლუკასგან შორს, რაც დრო გადიოდა მიტ უფრო მენატრებოდა და მით უფრო მიყვარდებოდა ძაან გამიჭირდა სცავლასაც გულს ვეღარ ვუდებდი, სულ დაბნეული დავდიოდი თითქმის აღარავის ვეკონტაქტებოდი.
-ლიზა-თავი შემოყო ჩემ ოთახში ლუსიმ
-ლუს ოღონდ ეხლა არა რა გთხოოოვ-თავი ძლივს ავწიე ბალიშიდან
-ო, დარლინგ შენ რა ტირი?-ჩამომიჯდა საწოლზე ლუსი
-ლუს ვერ მოიყვან ხასიათზე სამი დღეა ასეა, ლექციებზეც არ შემოდის ხომ იცი- აბაზანიდან გამოვიდა ჯენი
-ეგრე არ შეიძლება ლიზა, -ცადა ფეხზე წამოვეყენებინე- ჯენი მოდი მომეხმარე
-არაფერი გამოვა ლუსი დაანებე თვი- ხელი ჩიქნია ჯენიმ
-ლუუს არაფერი მინდა გთხოოოვ შემეშვი- ავქვითინდი და ბალიშში ჩავრგე თვი
-რამე უნდა ვუშველოთ-გადაწყვიტა ლუსიმ
-არაფერი გაომოვა კაფეშიც კი აღარ დადის უკვე ერთი კვირაა, აღარც ხათავს ან თუ ხატავს წვავს- ჩურჩულობდნენ კარებთან ჯენი და ლუსი
-ჩემი საბრალო-აღმოხდა ლუსის- მარკს და თიმ ვეტყვი იქნებ მათ შეძლონ დახმარება.
-არა ლუს შევეშვათ თვითონ გამოვა, სიყვარული ტანჯავს და არამგონია ჩვენ დავეხმაროთ რამით,
-საღმოს როგორც გინდა ისე ააყენე და გამოიყვანე დარბაზში შეკრება გვაქვს მთელ სკოლას- თქვა ჩემ გასაგონადაც და ოთახიდან გავიდა
ჯენის ფუსფუსმა გამაღვიძა თავი ძლივს ავწიე წინა ღამის ნამტირალევი თვალები სულ ჩაწითლებული მქონდა და ძლივს ვახელდი, ჯენიმ ერთი შეომხედა და თავისი საქმე გააგრძელა, ფეხზე ავდექი ხალათი შემოვიცვი და აბაზანაში გავედი. ხელპირი დავიბანე, მოვწესრიგდი და ოთახში დავბრუნდი ჯენი ოთახში აღარ დამხვდა,სარკეზე ჩემი არეული ნივთები რომ დავინახე მაშინ მივხვდი რომ ჯენი ჩემ ნივთებში იქექებოდა.
-გაიღვიძე ძილისგუდა?-თავი შემოყო დანიმ
-ჯენი სად არის ხომ არ იცი?
-არა,აი ეს მოგიტანე, მისის ჰარისმა გამომატანა- კონვერტი მომცა დანიმ და ოთახიდან გავიდა
ოხ როგორი გაბრაზებული ვიყავი ჯენიზე ერჩივნა არ დაბრუნებულიყო, როგორ გაბედა ჩემ ნივთებში ქექვა, ყველაფერი ადგილზე იყო არაფერი აკლდა, კონვერტს დავხედე არაფერი ეწერა საწოლზე მივაგდე, ჩანთა ავიღე ჩემი სახატავები და ჩემ საყვარელ კაფეში წავედი.
-დიდი ხანია არ გამოჩენილხართ-გამიღიმა მიმტანმა
-ოჰ, ჯონ რომ იცოდე როგორ დავიღალე- ცრემლები მომაწვა
-დარლინგ არ გინდათ ნუ იტირებთ თქვენი ცრემლების ღირსი არ არის, როგორც ყოველთვის? თუ სხვა რამეს ინებებთ?
-ისევ ის ჯონ და კიდე რამე მაგარი დასალევი
-ეხლავე ლიზა-გამიღიმა და შეკვეთის მოსატანად წავიდა მე კი ჩემი სახატავები მოვიმარჯვე და ისევ ლუკსა ხატვას შევუდექი.
შვიდი ხდებოდა სკოლაში რომ დავბრუნდი.ოთახში არავინ დამხვდა, კონვერტი ისევ ისე ეგდო საწოლზე, სარკე დალაგებული დამხვდა და მასზე თეთრი კონვერტი რომელზეც ლიზასეწერა. ხელში ავიღე შევატრიალე და ისევ დავდე, ჯერ მისის ჰარისის კონვერტი გავხსენი და შიგთავსი გადმოვყარე საწოლზე. ფუნჯები იყო და რამოდენიმე ზეთის საღებავი.იქვე პატარა წერილი. "ვაფასებ თქვენ შემოქმედებას როგორც ხელოვანი, ჯობს ფერებში ხატოთ და ფუნჯით იმუშავოთ. სიყვარულით მისის ჰარისი." მისის ჰარისის ძალიან საყვარელი ქალი იო, ძაან კეთილი და მოსიყვარულე, მისი თვალებიდან სულ სითბო იღვრებოდა, განსაკუთრებულად მიყვარდა მისი ლექციები.მისის ჰარისი საჩუქრების თვალიერებაში ვიყავი ჯეინი რომ შემოვიდა ოთახში.
-მოხვედი?-გამიღიმა ჯენიმ
-ოხ ჯენი ისეთი გაბრაზებული ვარ შენზე- შევბღვირე ჯენის
-რატო ლიზა?
-კიდე მეკითხები?დილას ჩემ ნივთებში რატომ იქექებოდი?
-შენ რა არ ნახე?-სარკესთან მივიდა ჯენი კონვერტი აიღო და მომაწოდა- შენი პასპორტი მჭირდებოდა და იმას ვეძებდი, შენი ასე ყურება უკვე აღარ შეგვიძლია მე და ლუსის და ბილეთი აგიღეთ, ერთი კვირით გაგანთავისუფლეს დირექციიდან და შეგიძლია წახვიდე და შენ სიყვარულს ჩაეხუტო, გულში ჩაიკრა და უთხრა რომ ძალიან გიყვარს
კონვერტი გამოვართვი გავხსენი დაცრემლები წამომივიდა, ფეხზე წამოვდექი და ჯენს ჩავეხუტე.
-ჯენი,-ავსლუკუნდი
-არა ლიზა ნუ ტირი, ნუ ტირი საყვარელო, ხვალე მიფრინავ 6 საათზე
-ხვალე?ვერ მოვასწრებ მომზადებას
-რა მომზადება გინდა? ერთი კირით მიდიხარ მეტით კი არა, მოდი რაც დაგჭირდება მარტო ისინი ჩავალაგოთ, ხვალე დილას კი გავალთ მეგობრებისთვის და ნატესავებისთვის საჩუქრებს იყიდი და წახვალ, ერთ კვირაში რომ დაბრუნდები იცოდე მხიარული და მომღიმარი უნდა იყო ლიზა
-მადლობა ჯენი-კიდევ ერთხელ ჩავეხუტე და ბარგის ჩალაგება დავიწყე.